شب…چگونه باور کنم

شب…چگونه باور کنم
نبودنت را؟

باید
عادت کرد
به جای خالیِ صدا
به دستی
که از هوا
برنمی‌گردد
به نگاهی
که شب
در آن
گیر می‌کند

کاش می‌شد
تمامِ شب
من می‌سرودم
و تو می‌خواندی

و گاه
رقص‌کنان
میانِ ساعت‌های خسته
شب را
به روز
وصل می‌کردیم

اما
جهان
بی‌تفاوت
چرخید
و من
ماندم
با شبی
که
هیچ صدایی
جرأتِ
صبح شدن
نداشت
طیبه ایرانیان