خانه ام از عطر روی او گلستان می شود

خانه ام از عطر روی او گلستان می شود
تا که آن زیبا رخم یک روز مهمان می شود
یاد دارم آن شبی در زیر باران بود و شاد
روزگارم در کنار او بهاران می شود
با نگاهش آتشی افتاده بر جان و دلم
چشم خونبارم ببین پر اشک و گریان می شود
با بهار آمد که عطر گل نثار من کند
حال من از دوری رویش پریشان می شود
از فراقش غرق اندوهم میان بی کسی
بلبل از شوق گلش هردم غزل خوان می شود
درد دوری تلخ تر از زهر باشد نارفیق
مژده ی وصلم دهید تا مرهم جانم شود

فاطمه فارغ