من زشت ترین آدمِ دنیا و تو زیبا

من زشت ترین آدمِ دنیا و تو زیبا
دیگر زِ برای تو و زیباییِ تو حوصله ای نیست

شعر میخوانی و دل در قفسِ سینه‌ی من
بال و پَر میزَنَد اَندَر پِیِ رُسواییِ من

عطرِ پیراهنِ او بُرد زِ سَر عقلِ پدر
وای بر حالِ خرابی که زلیخا دارد

ماه خونین شُدو ما دست کشیدیم زِ جنگ
عاقبت سِلسِله ی سِحرِ سَحَر باطل شُد

شاید نبودنِ ما روبِراه کُنَد
آن را که بودنِ ما سَربِراه نکرد

قاتلِ اهلیِ بی وُجدانِ من یادَت بخیر
ای دلیلِ ذهنِ سرگردانِ من یادَت بِخیر

هیچ کَس یارِ کَسی نیست، بَغَل کُن خود را
این جماعت همه خود پُشت به دیوار زدند

تو به من فَهماندی
عاشقی یعنی کشک
زندگی آشِ دهان سوزی نیست

تو را نمی سُرایَم
تو را
بوسه به بوسه
مینوشَم
که هرکه شعر شُد
خاطره شُد

مهدی تاجیک