دردلم پژواک غربت کرده آشوبی به پا

دردلم پژواک غربت کرده آشوبی به پا
هرچه از خود دور می گردم، نمی گردد رها
همچو پاییز کم کمک، حالم زمستانی شده
نیست دیگر این حوالی، دیدگانی آشنا
از قفا هر دم شبیخونی به جانم می رسد
زانووانم بی رمق افتاده دنبال شفا
از سبوی زندگی بوی جدایی می وزد
مرغ امید دلم پربسته افتاده به جا
زل زده ناقوس مرگ برخاطراتم با ولع
این ره خاموش، روشن کی بُود تا انتها
جرعه ای مهر و وفا در سینه ی این شهر نیست
قصه را باید دوباره خوانمش، از ابتدا

منصور نصری