در امتداد این بی نهایت ها،

در امتداد این بی نهایت ها،
کاش جهانی دیگر باشد!...
که مرا به تو پیوند دهد!
شروعی دوباره اما...
اینبار زیباتر!...
طلوع آفتاب را،
با تو به نظاره بنشینم!
محکم تر بغلت گیرم!
و دستانت را هرگز رها نکنم!
با هم از خواهرانه هایمان بگوییم!
از حرفهای ناتمام!
از حسرت هایی که بعد رفتنت،
بر دلم ماند!...
شاید وقتی دیگر!...
جهانی دیگر باشد!...
که ما را به ابدیّت پیوند دهد!
میخواهم اینبار...
ردّ خنده هایمان در افق های زیبا...
جاودانه شود!...


پروانه کیا

نظرات 0 + ارسال نظر
امکان ثبت نظر جدید برای این مطلب وجود ندارد.