من از اول ،من از بدوِ تولد در قفس بودم

من از اول ،من از بدوِ تولد در قفس بودم
مرا از بند و از دوری ،مرا از زندان نترسانید

من آدم دیده ام حتی، از گرگ وحشی تر
مرا از آدم و حیوان نترسانید

منی که بچه ی طوفان و دریایم
منی که با غبار ِ سخت بندرگاه
همزادم
تورا سوگند ،مرا از نم نم باران ها نترسانید

منی که تا ته ِ بغضم گلویم از خودی،
آتش به جان دارد
مرا هرگز زِ خنجرِ مهمان ها نترسانید

یچیزی هم بگویم آخر ِ شعرم ،یادتان باشد
گرانَم من ،سپیده را ارزان نترسانید

سپیده امامی پور