مشو از این سخن تلخ و مشو از شعر من دلگیر

مشو از این سخن تلخ و مشو از شعر من دلگیر
که این دل همچو دریا شد، تو زین دریا صدف برگیر

صدف شعر من است و در میانش عشق، مروارید
گوشواری و گلوبندی از آنها هدیه بردارید

برایت هدیه ای بهتر ز شعر خود نمی دانم
شعر می گویم ولی در اصل، بذر مهر می کارم
«هیچ کس» جز تو نمی خواند همین شعر تَرَم را
«هیچ کس نامه»، برازنده است نام دفترم را

مرتضی عربلو