دلم شکست، چو شیشه‌ای خرد،

دلم شکست، چو شیشه‌ای خرد،
گفتند: «بردار آه، بسپارش به خدا!»
من ای حریف، چه دهم به دستانِ او؟
که هم زد و هم شکست این دلِ بی‌گناه...
سپارم آن را که نوشت تقدیرم؟
یا آن که با نگاهش سوخت تیرم؟
سپارم آن را که بست راه دیدار؟
یا دردِ بی‌درمانِ داغِ دلدار؟
سپارم این اشک‌ها را، شب‌های بی‌خواب؟
یا قصه‌ی عشقِ بی‌فرجامِ ناتمام؟
سپارم این آه را، یا ناله‌های سحر؟
یا یادِ آن لب‌خندِ تلخِ گذر؟
نه، من نمی‌سپارم، می‌فروشم به باد!
می‌دهم زخم‌ها را تا براند به یاد...
خدا اگر دادگر است، پس چرا
دلِ شکسته‌ی من شد بازیچه‌ی هوا؟

نعمت طرهانی