خوش که تابِی در گلستانِ کتاب

خوش که تابِی در گلستانِ کتاب
شب نشینی در شبستانِ کتاب

در بغل محکم گرفتن پیکرش
دل سپردن دستِ دستانِ کتاب

تیر اندیشه قلم چون اسلحه
می چکاند جهل مستانِ کتاب

عالمی جانانه در دل دارد و
فربه شو با شیر پستانِ کتاب

با مرامست و رفیقی با وفا
گل. به دامانی به بُستان کتاب

چون کبوتر تا که بالش وا کند
آسمانت پر کشد آنِ کتاب

عادل پورنادعلی