دلبری‌ کرد مرا لیک‌ چه‌ آساااااااااااان‌ زد و رفت

به نام خداوند عشق .

دلبری‌ کرد مرا لیک‌ چه‌ آساااااااااااان‌ زد و رفت‌
او نداد از لب‌ خود بوسه‌ به‌ احسان‌، زد و رفت‌

آخر آن‌ شربت‌ شیرین‌ نچشیدم‌ ، چه‌ کنم‌
آن‌ پری‌ پیکر از این‌ خانه‌ شتابان‌ زد و رفت‌

حال‌ این‌ خانه‌ی‌ دل‌ گشته‌ چنان‌ خانه‌ی‌ غم‌
گشته‌ فریاد مرا ، او به‌ چه‌ بُرهان‌ زد و رفت‌

هر کجا صحبتی‌ از عشق‌ مرا بود ، شنود
پس‌چرا قصّه‌ ندانست‌ وچو مستان‌ زدو رفت‌

قصّه‌ از عشق‌ دهد بر دل‌ شیدا چه‌ خوشی‌
چیست‌ برجان‌ چو شیدای‌ که‌ آنسان‌ زد و رفت‌

اوّل‌ از عشق‌ و ارااااااادت‌ به‌ تمنّا شده‌ بود
بعدِ چندی‌ چه‌ بُریداز من‌ و گریان‌ زد و رفت‌
آری‌ از عشق‌ سخن‌ ار که‌ بُوَد،عشق‌خداست‌
فکر او عشق‌ دگر بود و پشیمان‌ زد و رفت‌

عشوه‌ها بود به‌ کااااارش‌ که‌ زند لرزه‌ به‌ دل‌
غافل‌ از عشق‌ خدایی‌ و چه‌ لرزان‌ زد و رفت‌

هر کجا بااااااااااد خدایا تو ز غم‌ دورش‌ دار
آن‌ سفرکرده‌ که‌ دل‌داد وچه‌ آسان‌ زد و رفت‌

فاتح‌ ار عشق‌ خدایی‌ است‌ شود دل‌ همه‌ نور
با چنین‌ نور بباااااااااااااید رَه‌ِ جانان‌ زد و رفت‌ .

ولی اله فتحی