سالهاست، پرده اتاق

سالهاست، پرده اتاق  
          زرد وبی رنگ رو،
         خاموش ایستاده

         تو چه می دانی، چشم های
          پیر و پر از انتظار
           هنوز در آستانه در
         تو را می خوانند.

       خیابان ها کو چه ها،
        هنوز تورا صدا می زنند
        حتی گل شمعدانی
        با گلدان ترک خورده اش

       مادر  همیشه گریه دارد
        همیشه بارانی ست
       و پدر  هرچه دارد  در
      خود پنهان می کند ..

       بلند شو در باران برو.
       در پنهانی های پدر، خود
       را نمایان کن.
      کسی صدایت  می کند
 
لیلا رضاییان