بسیـار تنهـایـــم

بسیـار تنهـایـــم

دلـم ؛
   دریـای خون ،
         دشتِ جنـون ،
              صحرایِ محشر بود...
                    چه بُغضی در بـرادر بود...


شبی که شامِ آخر بود ...
شبِ سختی مُقّدر بود ...

شب هجران و خاموشی...
شبی که مـرگِ مـادر بود...

فضـا غمگیـن ...
هــوا سنگیـن ...
که شمعِ پُرفروغِ مهرِ مادر رو پایان است
نفس در سینـه ها حبس و ...
سکـوتِ سـردِ وحشتناکِ غمباری ،
فضایِ خانه را پُر کرده بود آنشب...

          و تنهـا اضطـراب و التهـاب
               از تیـک تـاکِ سـاعتِ
         ماتمکده ، بـر گوش می آمد...

نـسیـمی مُشکبـار آمـد ...
و عطـرِ یـاس و شب بـو درهم آویخت...
نگاهم با نگاه مهربانش درهم آمیخت...
دلـم یکبـاره از هـم ، پـاره شـد...
اشکـم فـرو ریـخت...
                           0
                        0
                     0

نـوازش کـردم آن دستانِ لَرزان و نحیفش را
و عطـر بـوسـه پاشیـدم ،
سـرانگشتـانِ پُـرمهـرِ ضعیفـش را...

هـزاران نـکتــه ی نـاگفتـه را گفتـم
هزاران درد پنهـان در سینـه را گفتم
شنیـدم ، در زبان اشک مادر پنـدها را ...
نفس میـزد ...  به سختـی ...
ولیکـن ؛
بـاز میکـرد ، به آرامش یکایک بندهـا را ...
من اما گریه میکردم ، شبیهِ کودکی هایم.
نـه مـادر جـان نـرو ...
تمنـا میکنـم ...
         سنگِ صبـور ...
            سلطـانِ غمهایـم...

کـه مـن ،
بعـد از تـو ای مـادر ...
ببیـن...
     بسیـار...
             تـنهــایــم...

امین کرمانی اول

نظرات 0 + ارسال نظر
امکان ثبت نظر جدید برای این مطلب وجود ندارد.