ماه پریشان و مدام حسرت خورد از روی تو

ماه پریشان و مدام حسرت خورد از روی تو
حتم زلیخا هم به حسرت رَد شود از کوی تو

غُنچه گل راز زیبایی ز لبهای تو جُست
گل که مدهوش و که شیدا می شود از بوی تو

موی تو بر شانه دشت و چه خُرم گشته دشت
باد به ناز آید که تا شانه زند بر موی تو

تو زُلالی همچو رودی آرزوی تشنه لب
تا که آبی را بنوشد از لبان جوی تو

آنقدر زیبائی ات نقش بسته بر اشعار من
شعر که تا راه گم کند آید نشیند کوی تو

ایوب محمدی