ای آخر بی جانم

ای آخر بی جانم
آتش افروز، برآ جانم
هرچه اندر بستر می خانه ویرانم
از رستن باده بیزارم
هم سفر بادم
آتش افروز، برآ جانم
در آرزوی آن
وانگهی عصیان و سرگردان
گویم ز فراز عشق مردودم
من که از آبم
همچو مستان
در کنج این غم خانه دیوانم
هستی، یک قطره اشک بود
مستی، ذره ای آگاه تر از پلکانم
ای هیچ و بی پروای راه
میان عشق و آتش تشنه ی آبم
هم سنگر خاکم
آتش افروز، برآ جانم


رضا فریدونی

نظرات 0 + ارسال نظر
امکان ثبت نظر جدید برای این مطلب وجود ندارد.