اگر هر بار من از خاطراتم با تو پرسیدم

اگر هر بار من از خاطراتم با تو پرسیدم
بدنبال فقط یک لحظه از آن عشق جاویدم

شبی وقت طلوع چهره ات در زیر نور ماه
ازین عشق و‌ پریشانی و سختی ها چه ترسیدم

مرا فکر نبودن در کنارت سخت آزرده است
ولی در عاشقی با تو دچار حس  ِ تردیدم

به آینده امیدی نیست تا پیدا شود راهی
چه می گردد شَوی مرجع برای حکم تقلیدم

مرا این زندگی گشته سیاه و سرد و طوفانی
بِشو سیاره ی امید و نوری شِبِه خورشیدم

مرا آهنگ تلخی هست در گوشم که می گوید
منم یک فرد زندانی که انگاری به تبعیدم

برای اندکی فرصت کنارت زندگی کردن
به روی تلی از مشکل ، صبوری کرده ،خندیدم

نمی دانی به روی خاطرات تلخ و غمبارم
شبیه ابر بارانزا همیشه سخت باریدم

شبیه نقشه ی راهی ، مثال مقتدای کل
زمانی که کنار کوهی از اندوه خوابیدم

کنار مَحکَمه تنها ، فقط با فکر آزادی
به شبهای سیاه و سرد چون یک ماه تابیدم

اگر فرصت بدست آرم در این جولانگه عصیان
به فکر یک گذرنامه که دارد مُهر ِ تمدیدم

فریما محمودی