ای شعر، ای کیمیای واژه ها

ای شعر، ای کیمیای واژه ها
اینک که جغرافیای جهان در احتکار استبداد است،
و مغز انسان در استعمار عشق،
تو اقلیم کوچکی را ،
در ذهن من باقی بگذار برای اندیشیدن به آزادی
اینک که کودک استبداد،
گردن بندی به سینه دارد،
از زنبورهای مرده ی آزادی،
اینک که آزادی،
چون پروانه ای دنبال می کند،
حلقه ی گل بر روی تابوت انسان را،
تو ای شعر، تنها یک کلمه باش، و آن هم آزادی.
مهدی بابایی