من از عاشق شدن مدهوش عشقم

من از عاشق شدن مدهوش عشقم
چنان عاشق، که در وادی عشقم
چنان دیوانه و رسوا که در تربت عشق
در بین مردم بی مهر، آری، انگشت نمای عشقم
چنان عاشق، چنان مجنون چنان شیدای عشقم
که در بیستون ها من بی نام ترین فرهاد عشقم
مرا دیوانه می‌خوانند که در کوه بحر عشقم
تیشه بر سنگ میزنم تا کوه شنود فراغ عشقم
که داند که من فرهاد جای پرپر کردن گل
مصیبت ها کشیدم که شود، شیرین درمان عشقم
چه شیرین بود شیرین، زمانی که شیرین شود عشق
که شیرین رخ نماید بر وجودم تا شود شیرین،عشقم
تو گر دیوانه نی، ندانی ذره ای از موهبت عشق
که من دیوانه دانم که چه ماند زندگی بی نام عشقم
تو میدانی و نمی‌خواهی که ببینی که من در راه عشقت
چو مرغ غرق در خون به سوی قبله ات سربریده ام عشقم

ابوفاضل اکبری