در آینه

در آینه
تو محو زیبایی خود بودی
و به دسته‌ای از موهایت چشم دوخته بودی
که با باد می‌رقصیدند

من اما گرفتار تناقضی تلخ بودم
به زشتی و حقارت جهانی می‌اندیشیدم
که سعی می‌کرد فرومایگی خود را
در پس زیبایی تو پنهان دارد


بگذار جهان زشت حقیر را
زیبا و شگفت بیانگارم
اما
تا زمانی که تو را دارد
من از جنس او نیستم
و به دل‌شکستن‌هایش, عادت ندارم

آه, چه جهان زیبایی!
چه جهان فریبایی!

علیرضا غفاری حافظ