یاد باد آن شب

یاد باد آن شب
از سبویِ سینه ات
چنان شدم سیاه مست
که میانهٔ نجوایِ حزینمان
آویختم از اشکِ عشق
گردنِ رعنایت را بلورین خوشه ای
دگر در کمند زلفت
عقلم اسیر وُ در مَیِ لعلت
بس بی رنگ گشته ایمانم
که از این مخموری
همه در چشمانِ تو بینم خوبِ خدا را
علیزمان خانمحمدی