سکوت کن

سکوت کن
سکوت راهی است
به همه جا
بی نقشه، بی صدا
صداها
تو را از رفتن
از دیدن
از هر آنچه
باید، دور می دارد

سکوت کن
تا خود را
بشنوی
از درون
بی واژه
بی دروغ
آن گونه که هستی
نه آنگونه که می خواهی

سکوت کن
تا او
با تو سخن بگوید
با نسیم
با نور
با افتادن یک برگ
با موج، از دلِ آب

سکوت کن
تا آرام شوی
نه از بیرون
که از ژرفای
همان نقطه‌ای
که خودِ راستین‌ات
نشسته است

سکوت کن
تا بی‌نیازی را بشنوی
نه از بودها
که از نبودشان
نه از داشتن
که از افراشتن

سکوت کن
تا دریابی
چیزهایی هست
که تنها
در سکوت
می‌رویند
مثل بذرهایی
در خاکِ بی‌ادعا

سکوت کن
تا عشق را
بی‌نام
بی نیاز
بی تکلف
دریابی
عشق،
نجوای آرامِ بودن است

سکوت کن
که رازها
پر هیاهو نیستند
رازها
پنهان می‌شوند
در صدا
و شکوفا می‌شوند
در سکوت

سکوت کن
بمان در نقطه ای
که هیچ صدایی
به آن راه ندارد
آن لحظه می شنوی
صدایی…
صدایی
که شبیه هیچ صدایی نیست.

طهورا عسکری داریونی