بی هدف رفتن به آغوشِ خطر دیوانگی ست

بی هدف رفتن به آغوشِ خطر  دیوانگی ست
جان سپردن  در نبردی بی ثمر  دیوانگی ست

این شبِ  تاریک از هر سو کمین کرده ، ببین
چشمِ امیدی  به  دیدارِ سحر دیوانگی ست

روی دلها   گردِ  مرگ و نیستی  پاشیده اند
دیگر  اینجا انتظاری  بیشتر دیوانگی ست

گفتگو با آن که خود  را به نفهمیدن زده
مثلِ یاسین خواندنت درگوش خردیوانگی ست

آب  در هاون  نمیکوبد  کسی ، جانانِ من
درد  دل با  مردمانِ کور و کر دیوانگی ست

گر چه حرف من ندارد سود  می گویم ، ولی
انتظار  از صـاحبانِ زور و زر دیوانگی ست

زنـدگـی   اینقدرها   ارزش  ندارد  ، جانِ تـو
خم شدن درپیشِ ناکس تاکمر دیوانگی ست

گفته بودی که کلاهت را بکن قاضی ، رفیق
مشورت با از خودت دیوانه تر  دیوانگی ست

حکمِ  شهرِ هرت دارد فلسفه ! دیگر  نگو !
گردنِ  مسگر زدن در  شوشتر  دیوانگی ست

این دلِ دیوانه  رسوا میکند  روزی  تـو را !
عاشقی با این دلِ آسیمه سر دیوانگی ست

چرخ گردون  گرچه با ما بر سرِ یاری نگشت
ای شغالان! جنگ با شیرانِ نر دیوانگی ست

گفته بودی هیچ عاقل این چنین شعری نگفت
شاعری دیـوانه ام  اینها اگر دیوانگی ست

حسنعلی رمضانی مقدم