سوزنده تر از آتش نفرت چه نصیب

سوزنده تر از آتش نفرت چه نصیب
در نزد فرو مایهٔ بـــــی فکر، خطیب

بـــر گُرده بـی تجربه خنجر کـــــه زند
چون زخم دهن باز به تن گشته، طبیب

از درگه مهرت بــــه غضب رانده شدم
با کینهٔ انکس که تـــــو را داده، فریب
از شوق نگنجد کـــه شکایت به تو کرد
در پوست خود، دانم و دانی تـو ادیب

روزی به رسد تا به شناسی که چه کرد
از آز و حسد، آنکه تــرا گشته قریب

یـــــــــادم نــــرود درس مهمی دادی
با شخص فرومایه نگردم چــــو حبیب

در قائده از مهر ســــر آمـــــــــــد نشود
انکس کــــــه درایت نبرد نــــزد مجیب

هر چند عدو گشته مـــــرا بــــا عملش
بگذار بــــگردم بـــــه سعادت تادیب

سعادت کریمی