بینِ خط‌های شعرِ من

بینِ خط‌های شعرِ من
صدایت خانه کرده است
هر کلمه‌ای را که می‌خوانی
مثل نفَسِ تازه‌ای می‌شود
که هوایِ راکدِ اینجا را می‌شکند.

تو
با تلفظِ آرامِ.......
کاری کرده‌ای
که سطرهای من
از خوابِ خود بیدار شوند
و در هوایِ تو
راه بروند.

چه کسی گفته
که دیدن فقط با چشمان ممکن است؟
من در هر بارِ خوانشت
چهره‌ات را در روشناییِ واژه‌ها می‌بینم
صورتت را در آینه‌یِ حرف‌هایم پیدا می‌کنم
و این آغازِ یک دیدارِ بی‌پایان است.

تو می‌توانی
آبی باشی برای این تشنگی
منبعِ الهام برای این شعرهای تشنه
که بی‌تو فقط سطرهایی خاموش‌اند
که در جستجویِ آوایِ تو
در تاریکی سرگردان می‌مانند.

بیا
و با هر خوانش
مرا بیشتر از قبل بربای
تا بدانی
چطور یک صدا
می‌تواند سرنوشتِ یک شاعر را
برای همیشه عوض کند.
حسین گودرزی