ای آب، ای مایهٔ حیات و زندگی

ای آب، ای مایهٔ حیات و زندگی
ای جاری در رگ‌های دشت و بندگی

تو پاکی و زلالی، چون دل‌های نیک
تو روشنگر، چون خورشید در تیرگی

ز تو روید گل و سبزه، ز تو گردد
درخت ز تو خندان شود هر چند پژمردگی

اگر نبودی تو، جهان بودی کویر
نبودی جنبشی، نبودی هیچ بالندگی

به هر جا پا نهی، آباد گردد آن زمین
به هر جا سر کشی، روید امید و تازگی

تو دریایی، تو چشمه، تو بارانی، تو رود
تو رمزی از بزرگی، رمزی از بالندگی

تو آن لطفی که از یزدان رسد بر خاک
تو آن نوری که بخشد جان به هر مردگی

پس ای انسان، قدر این نعمت بدان
که آب، سرچشمهٔ هر آبادی و زندگی
آرمان پیروی