شعر می نویسم از برای مادرم

شعر می نویسم از برای مادرم
از آفتاب عشق و سرو روشنم
از میم مادر تا گل یاس
نیست فرقی میان الماس
بوسه بر پیشانی ام می زند هر صبحگاه
چشمانش چو ستاره میدرخشد شامگاه
در دلش لکه ایی از زنگار نیست
دستانش هیچ بی مهر و ادبار نیست
صنم من مشک خدایی همراه خود می دارد
گیسو همرنگ خرما بر شانه اش می دارد
بوی جامه گل دارش معطر از عنبر
تاج بر سر ندارد، گه نیک تر از سرور
آن است، آنکه جانم در دست اوست
هر جا رود باز هم کودکم دستم بر دست اوست

راضیه رحمانی