بدان تیر که سویم رها کردی

بدان تیر که سویم رها کردی
نشست بر جانم سوز دردی

توکه از وفا نداری هیچ رنگ
پس نگو چرا اینگونه سردی

به چکمه بردی عهد و وفا را
به طمع بریدی رگ مردی
نخواهم که آرم نامت برزبان
به هرجا که بینمت کوه دردی

هرگز تکیه ندهم به دیوار تو
اگر باشد حصارم برگ زردی

گر گرفتار گرگ شب شوم
تمنا نکنم از هر نامردی

بار کج کی رسد به مقصد هرگز
اگر آذینش بخشی به هرترفندی


رامین آزادبخت