دیدم که رنگ وچهره ی پیری گرفته یی

دیدم که رنگ وچهره ی پیری گرفته یی
تا کی به پای سنگ مزاری نشسته یی

مبهوت ومات از قضای عالمی هنوز ؟
یا دل به رسم ناله وفریاد بسته یی

اینجا مدام وصف زشیر درنده خوست
کس نیست فکر اینکه غزال پاشکسته یی
فردا گمان برم که خون تورا نیز می مکند
بر خیز و رو به کوی دیگر گرچه خسته یی

سنگ است میزنند پی هر بال وپر که خاست
گیرم قفس شکست ،گمانت که رسته یی ؟

چون می‌زند جوانه گلی ریشه کن شود
بزری به زیر پای الاغان کاشته یی؟

گرداب رود مینگری کوه یا که نه؟
هی میکشد به قعر همه گلهای دسته یی

تا کی چنین بار غمی حمل میکنیم ؟
اشک های بیشمار غمی را بشسته یی

امین الحق حقجو