من وارث تنهایی و اندوه جهانم

من وارث تنهایی و اندوه جهانم
شعر آمد و آمیخته شد در ضربانم

دلخستگیِ منزوی و غربت ِ سهراب
اندوهِ یداللٌهی و بغضِ اَخَوانم

افسانه ی نیما  و سکوتِ  گلِسرخی
دلْ زخمه ی یک‌ تار در آواز ِ بنانم

روشندلی ِ رودکی و قند ِِسمرقند
لب دوخته چون فرّخی ِ بسته دهانم

من پیر ترین سرو ِکهنسال ِ زمینم
افسوس که سرما زده ی باد ِِ خزانم

فردوسی ام و با سخن و شور و حماسه
در سوگ و عزاداری ِ سهراب جوانم

چون رود ، بهار آوَر و چون کوه ، اصیلَم
من ضامنِ زیباییِ جاوید ِ جهانم

ایرانم و ایرانم و ایرانم و ایران
تا بود همین بوده و تا هست همانم

امین عبدالهی