بنشان نهال سبزی به زمین آشنایی

بنشان نهال سبزی به زمین آشنایی
که زتو همین بماند اثری و یادگاری
نگر این نهال نورس چه طراوتیست با او
سر و دست می فشاند به ترنم بهاری
چو به خاک پا نهاده قدمش به سان طفلیست
که چهاردست و پایی برود به ناکجایی
چو وزد نسیم اندک به سرو بُنش بگرید
که وزیده تندبادی نه نسیم جانفزایی
برسان بُنش به آبی که لبی تَرَک نماید
چو بسان خردسالی که بنوشد آن شرابی
رود این همه شب و روز و رسد همی مه و سال
بگزی به لب نهانی که کجا شد این جوانی
بَرَت آن نهال اکنون شده افرای تناور
که به زیر شاخسارش رد آبی, جویباری

احمدرضا زاهدی