در وصل هم ز فتنۀ چشمت بلاکشم

در وصل هم ز فتنۀ چشمت بلاکشم
لیکن سر از کمندِ جفایت نمی کشم

آلاله های زخمی دشتِ خُتِن ز درد
سینه دریده اند به خون سیاوشم

حالی نگر به حسرتِ لاهوتیان، که من
در تنگنای غربتِ ناسوتی ات خوشم

مرغانِ قاف عزمِ تماشایِ من کنند
گر سوی هفت گنبدِ افلاک پر کشم

خونِ دلِ هزار خمارِ بلاکش است
این مِی که از صراحیِ چشمِ تو می چشم

دیریست در گریوۀ این کوهِ پرخطر
تیشه زنان به یادِ نگاری پریوشم

گمکرده راهِ شبزده داند چرا چنین
در حلقه های زلفِ سیاهت مشوّشم

رقصان چو دانه ای که دَوَد سوی بختِ خویش
با سنگِ آسیابِ فنا در کشاکشم

تا شعله های مجمرِ جان خوش نفس شوند
عودی به بویِ مِهر بیفکن بر آتشم

ای شاخسار نوبرِ گلزارِ شاعری
خوش نازکانه می دمی از طبعِ سرکشم

در بزمگاهِ عشرتِ رامشگرانِ عشق
زهره به رقص آمده از شعرِ دلکشم

چندان که مستِ شورِ شرابم چو ارغوان
با ده زبان چو سوسنِ آزاده خامُشم

محمود فریدون فر

مرا ببر به شکوه و جلالِ کودکی ات

مرا ببر به شکوه و جلالِ کودکی ات
به خاله بازی و مهمانی عروسکی ات
،
هنوز دربدرِ کوچه های گوش من است
طنین دلکشی از نغمه ی چکاوکی ات
،
برای همرهی لحظه های خستۀ من
بیار بالشی از گیسوانِ پشمکی ات
،
چه ترش و شور و چه شیرین، بریز بر دهنم
ز چانۀ شکلاتی، لبِ لواشکی ات
،
علاجِ خارش پهلو و دوش و پشت من است
نوازش سرِ انگشت های پیچکی ات

محمود فریدون فر