روزگاری ست دخیل بسته ام

روزگاری ست دخیل بسته ام
به جوخه ی موهایت
تا ماشه ای چکانده شود
بر شقیقه ی دلم؛
بمان و درمان کن رنج مرا
که سرگردان و پای پیاده دویده ام
خط به خط شعرهایت را
در مسافت روزهای بارانی پائیزی
انگار نبض احساسم را
آخرین شلیک تو ربوده!

مرتضی سنجری

نظرات 0 + ارسال نظر
امکان ثبت نظر جدید برای این مطلب وجود ندارد.